Beni aramak için geldiklerinde içimde bir umut filizlenmişti; nihayet kendi yuvamı kuracaktım. Ancak bu coşku, müstakbel eşimi gördüğüm an yerini derin bir hayal kırıklığına bıraktı. Adamın bir ayağı aksak, bir kolu da işlevsizdi. Buna karşın, ekonomik vaziyetleri oldukça iyiydi. Kayınpeder adayı, babamın borçlu ve yoksul olduğunu öğrenince, “Hiç endişelenmeyin, hepsini ben yoluna koyacağım” demişti. Kahveyi ikram ederken bana attığı bakışlar içimi ürpertmişti. Babamın beni asla engelli birine vermeyeceğine inanırken, acı gerçekle yüzleştim; bu iş, fikrim sorulmadan kesinleşmişti. Dünyam kararmıştı. Söz, nişan derken düğün günü geldi çattı. Kayınpederin gözleri hala üzerimdeydi; sürekli beni inceliyor ve manidar bir şekilde gülümsüyordu. Nikah sona erdi, misafirler ayrıldı. Beni odama çıkardılar, fakat damat etrafta görünmüyordu. Kısa bir süre sonra kapı aralandı…
Devamı için görsel ile geç